Arbeidszekerheid in plaats van inkomenszekerheid

MVO-beleid is het toverwoord in deze tijd. Goed zorgen voor People, Planet en Profit. Vele partijen maken zich terecht zorgen over CO2-uitstoot, recycling van afval, biologisch tuinieren, etc. Veel minder frequent horen we discussiegroepen over de duizenden mensen die niet in hun eigen inkomen kunnen voorzien omdat werkgevers het risicovol en oneconomisch vinden om hen aan te nemen.

Sinds de invoering van de loondoorbetalingsverplichting bij ziekte wordt het sociale vangnet stapje voor stapje overgeheveld van de overheid naar de werkgever. Tegenover die extra kosten staan ook diverse regelingen die de toerekening van die kosten beperken danwel compenseren. Dit evenwicht is er om arbeidszekerheid te creëren voor iedereen!

Nederland is geen verzorgingsstaat meer. De overheid werpt steeds meer beperkingen op als het gaat om de duur en hoogte van uitkeringen. Iedereen zal moeten participeren op de arbeidsmarkt om zo zijn eigen inkomen veilig te stellen. Voor sommige doelgroepen is dat echter niet zo vanzelfsprekend. Alle compensatieregelingen hebben dan ook als doel specifieke doelgroepen aan het werk te helpen of te houden. Dit gebeurt door het beperken van de financiële risico’s van de werkgever, door bijvoorbeeld de loondoorbetalingsverplichting bij ziekte te compenseren, subsidies te verstrekken of (premie)kortingen te verlenen. 

Uit onderzoek blijkt dat de gemiddelde werkgever slechts 65 procent van alle stimuleringsregelingen benut. Hiermee doet hij zijn organisatie tekort, maar indirect ook zijn werknemers. De opvatting blijft daardoor bestaan dat medewerkers uit specifieke doelgroepen ‘te duur’ zijn of ‘teveel risico’ met zich meebrengen. Echter, bij optimale benutting van alle overheidsregelingen blijkt dit niet juist te zijn.

Een werkgever kan dan ook, zonder risico of extra kosten, invulling geven aan het mvo-beleid met betrekking tot ‘people’. Dat is goed voor de maatschappij als geheel, goed voor de organisatie en goed voor alle werknemers die blijvend in staat worden gesteld hun eigen inkomen te vergaren.

Langzaam maar zeker ontstaat bij zowel werknemers als werkgevers het besef dat maximale participatie niet alleen de werknemer helpt, maar ook de concurrentiepositie van de werkgever positief beïnvloedt. Uiteindelijk zorgt maximale participatie voor een concurrentievoordeel voor de gehele economie, omdat door dalende uitkeringslasten de kosten voor de sociale zekerheid blijvend dalen. Voorwaarde is wel dat werkgevers en (potentiele)werknemers open met elkaar in gesprek kunnen gaan, om waar nodig passende arbeid te realiseren. De steeds stringentere invulling van de privacywetgeving zorgt in dat kader steeds vaker voor problemen die niet bijdragen aan maximale participatie. Daardoor schaadt dit het belang van zowel (potentiële) werknemer, werkgever als uiteindelijk de Nederlandse economie. Hier ligt een taak voor de politiek om de juiste balans tussen privacy en participatie te vinden.